The  Awareness levels of science and technology teacher candidates towards ecological footprint

Emre  Yıldız; Mahmet  Selvi

doi:10.36681/

Authors

Emre Yıldız Ataturk University, Kazim Karabekir Education Faculty, Erzurum-TURKEY
Mahmet Selvi Gazi University, Faculty of Education, Ankara-TURKEY

DOI:

https://doi.org/10.36681/

Keywords:

Ecological Footprint, Environmental Education, Science and Technology Education, Sustainable Life

Abstract

The aim of this study was to investigate and evaluate the ecological footprint awareness levels of science and technology teacher candidates. This research was performed in 361 science and technology teacher candidates, who were in Science Education Department of Gazi Education Faculty
of Gazi University in the spring semester of 2013-2014. The research was carried out using a crosssectional survey model. The variables of this research were gender and grade levels. The data were collected using the Ecological Footprint Awareness Scale. Descriptive statistic techniques,
independent samples t-test, and one-way ANOVA were used for data analysis. The results obtained from this study showed that science and technology teacher candidates have the largest footprint in food subscale, and the smallest footprint in energy subscale. The ecological footprint awareness levels of female science and technology teacher candidates were found significantly higher than those of male science and technology teacher candidates. The ecological footprint awareness of science and technology teacher candidates was observed significantly higher than that of freshmen science and technology teacher candidates.

Downloads

Download data is not yet available.

References

Akıllı, H., Kemahlı, F., Okudan, K., & Polat, F. (2008). Ekolojik ayak izinin kavramsal içeriği ve Akdeniz Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi’nde bireysel ekolojik ayak izi hesaplaması. Akdeniz İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, (15), 1-25.

Aydoğdu, M., & Gezer, K. (Eds.). (2006). Çevre bilimi. Ankara: Anı.

Bozkurt, O. (Ed.). (2010). Çevre eğitimi. Ankara: Pegem A.

Cohen, J. (1988). Statistical power analysis for the behavioral sciences (2nd ed.). Hillsdale, NJ: Lawrence Earlbaum Associates.

Coşkun, (2013). Sınıf öğretmeni adaylarının ekolojik ayak izi farkındalık düzeylerinin belirlenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Doğan, M. Ulusal Çevre Eylem Planı: Eğitim ve Katılım. Devlet Planlama Teşkilatı, Nisan (1997). 28 Eylül 2013 tarihinde

http://ekutup.dpt.gov.tr/cevre/eylempla/doganm/egitim.html sayfasından erişilmiştir.

Ek, H. N., Öğdüm, P., Düzgün, G. & Şeker, S. (2009). Adnan Menderes Üniversitesinin farklı akademik alanlarında öğrenim gören ilk ve son sınıf öğrencilerinin çevre sorunlarına yönelik tutumları ve duyarlılıkları. Kastamonu Eğitim Dergisi, 17(1), 125- 136.

Fraenkel, J.R., & Wallen, N.E. (2006). How to design and evaluate research in education. New York: McGraw-Hill.

Gottlieb D, Vigoda-Gadot E, & Haim A (2013). Encouraging ecological behaviors among students by using the ecological footprint as an educational tool: a quasi-experimental design in a public high school in the city of Haifa. Environ. Educ. Res. 19(6), 844-863

Gökmen, S. (Ed.). (2011). Genel Ekoloji. Ankara: Nobel.

Keleş, Ö. (2007). Sürdürülebilir yaşama yönelik çevre eğitimi aracı olarak ekolojik ayak izinin uygulanması ve değerlendirilmesi. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Keleş, Ö. (2011). Öğrenme halkası modelinin öğrencilerin ekolojik ayak izlerini azaltmasına etkisi. Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10(3), 1143 -1160.

Keleş, Ö., Uzun, N., & Özsoy, S. (2008). Öğretmen adaylarının ekolojik ayak izlerinin hesaplanması ve değerlendirilmesi. Ege Eğitim Dergisi, 2(9), 1–14.

Kitzes, J., & Wackernagel M. (2009). Answers to common questions in ecological footprint accounting. Ecological Indicators, 9: 812–7.

Lenzen, M., & S.A. Murray. 2001. A modified ecological footprint method and its application to Australia. Ecological Economics, 37: 229–5.

Marin, C. M., & Yıldırım, U. (Eds). (2004). Sistem yaklaşımıyla ekosistemde enerji ve maddenin dönüşümü ve ekolojik sorunlar. Çevre sorunlarına çağdaş yaklaşımlarekolojik, ekonomik, politik ve yönetsel perspektifler. İstanbul: Beta.

O'Gorman, L. & Davis, J. (2013). Ecological footprinting: its potential as a tool for change in preservice teacher education. Environmental Education Research, 19(6), 779-791.

Öztürk, G. (2010). İlköğretim 7. Sınıflarda çevre eğitimi için ekolojik ayak izi kavramının kullanılması ve değerlendirilmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Simpson, Rod W., Petroeschesky, A., & Lowe, I. An Ecological Footprint Analysis for Australia. Australian Journal of Environmental Management (2013). 8 Şubat 2015 tarihinde http://www.tandfonline.com/loi/tjem19 sayfasından erişilmiştir.

Tanrıöğen, A. (Ed.). (2012). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Anı.

Wackernagel, M., & Rees, W. (1996). Our ecological footprint reducing human ımpact on the earth. Canada: New Society Publishers. Brause, J. A. (1995). Enviromental Education. Bioscience. 45(6), 45-52.

Yaşar, Z. (2013). İlköğretim II. kademe öğrencilerinin çevreye yönelik bilgi, tutum ve davranışlarının fen başarıları açısından incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Yıldız, E. (2014). Fen ve teknoloji öğretmen adaylarının ekolojik ayak izi farkındalık düzeylerinin belirlenmesi ve değerlendirilmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Yıldız, K., Sipahioğlu, Ş., & Yılmaz, M. (2008). Çevre bilimi ve eğitimi. Ankara: Gündüz.

Young, J. L. M. (2009). All education is environmental educaion. Master’s Thesis, Queen’s University, Canada.